Valdrin Thaqi | Shtëpia Mbi Kodër

Në ekspozitën e tij, Valdrin Thaqi nuk ndërton një narrativë, por zbërthen një dimension të mbushur me reflektime të thella mbi ekzistencën, identitetin dhe nocionin e asaj që njohim si shtëpi. Të krijuara gjatë dy viteve të fundit, veprat e paraqitura artikulojnë një gjuhë mes pikturës dhe skulpturës. Ato përfshihen në një dialog të heshtur, duke ndërtuar terrene të ndërlikuara për vizitorët që orientohen mes tyre. 

Ecim në një hapësirë të mbushur me trupa të zhveshur nga fshehtësia, bartës të kujtimeve që shndërrohen, tensionit, lojës dhe mallëngjimit. Thaqi i jep jetë këtyre personazheve, me elemente që lejojnë të përballen me gjendje specifike, ndërsa herë të tjera, i zhvesh deri në thelbin e trupit, duke i ngarkuar me një prani skulpturore.

Estetikat spekulative, sfondet e sajuara, strukturat e mbyllura dhe materialet delikate— si pëlhura e bardhë, që jep ndjesinë e prestigjit— nuk janë thjesht zgjedhje estetike, por dëshmi të një bote në ndërtim të përhershëm. Personazhet e tij mbeten të ngërthyer në cikle vetë-referuese, duke rivizituar fragmente të caktuara, në kërkim të së panjohurës. Ato nxjerrin në pah paqëndrueshmërinë e personales dhe metamorfozën e shtëpisë, jo vetëm si hapësirë fizike, por edhe si mendore dhe emocionale. Kështu, personazhet e tij shfaqen shpesh brenda këtyre shtresimeve – të njohura, por të inskenuara dhe të kufizuara. Elemente si barku prej silikoni krijojnë vetëm gjendje të përkohshme; ato bëhen akte imagjinative, rekuizita pa funksion tjetër përveç atij emocional. Megjithatë, sado që përpiqemi t’i deshifrojmë, subjektet e Thaqit i shmangen përkufizimit. Ato janë si pasqyra – njëkohësisht zbuluese dhe shtrembëruese. Paqartësia është forca e tyre, dhe megjithëse temat vijnë nga personalja, ato shkojnë drejt universales: të përçara, të pazgjidhura dhe me një ndjeshmëri të thellë.

- Erka Shalari