Astrit Ismaili

Me këtë vepër të re të porositur enkas, Astrit Ismaili zgjeron hulumtimin e tij të mëparshëm rreth tepsisë. Filmi i krijuar për Gjon Milin hedh dritë mbi ndarjen e supozuar midis sistemeve të njohurive stërgjyshore dhe asaj që sjell e ardhmja. Ismaili na kujton se aftësitë që i trashëguam nga nënat dhe gjyshet, të formuara për t'u përshtatur në mënyrë të përsosur me mjediset lokale, ishin në fakt teknologji. Në veprën e tij ndeshemi me një figurë metaforike, pa gjini: këngëtarin. Pasi përshkoi lumenj, dete, kontinente dhe galaktika, zëri i tyre mbërriti në diell dhe ia tha këngës:

Unë bëj dritë në errësirë. Aty qëndron teknologjia më e sofistikuar. Një lëkurë që vishet, një zgjatim i vetes sime, i trupit tim. Unë jam ai që jam dhe ai që jam është ai që dua të bëhem. Atje prej nga vij, një mal qau me shekuj. Një mal i dhembshur, ajo e ndjeu dhimbjen dhe vuajtjen që do të vinte. Lotët e saj ishin uji ynë. Kemi ecur me kilometra duke mbajtur gotat në ijë. Teksa ecnim me gishta të këmbëve, hap pas hapi, ne lëkundeshim në një vijë, duke balancuar jetën dhe vdekjen. Gotat u mbushën, pikë për pikë. Dhe ne ecëm paqësisht në shtëpi. Një pikë për ditë. Dy gota për një jetë. Ndërkohë, gjithçka që hanim ishin rrezet e diellit. Një rreze në ditë, çdo ditë, derisa asgjë nuk mbeti në tabaka.

Artisti i referohet konceptit të futurizmit ilir, duke zhvendosur idetë e një tradite të perceptuar si "e prapambetur" dhe duke rifituar praktikat si tava, të cilin ai e përshkruan si përpunuesi i parë i zërit në botë. Përderisa këngëtarja e projekton zërin e tyre në tigan, duke e rrotulluar në harresë, zëri i tyre ndryshon. Ata na ftojnë të hyjmë në dimensione të reja. Një portal transformimi. Një mjet teleportimi. Duke u shkëputur nga tepsia, një praktikë e lindur nga sferat gjinore dhe shtëpiake, vepra e Astrit Ismailit përfytyron një të ardhme në të cilën këngëtari i së shkuarës takon atë nga e tashmja-e-ardhme.